Η καταγραφή του συνεχούς φάσματος του στέμματος γίνεται από μια συσκευή η οποία ονομάζεται K-Coronameter και η βασική μορφή της αναπτύχθηκε από τους Wlerick και Axtell το 1957. Έπειτα βελτιώθηκε από τον Fisher το 1981 οπότε και κατέστησε δυνατό στους επιστήμονες να παρατηρήσουν την Κ Corona. Από τη στιγμή που το συνεχές φως του στέμματος είναι 
φορές πιο αμυδρό σε σχέση με την φωτεινότητα της φωτόσφαιρας και 10 φορές πιο αμυδρό από το φως του καθαρού μπλε ουρανού, το όργανο αυτό χρησιμοποιεί την γραμμική πόλωση της K-Corona για την διαχωρίσουν από το φως του ουρανού το οποίο δεν είναι πολωμένο κοντά στον Ήλιο. Αυτό συνήθως επιτυγχάνεται με ένα ηλεκτρο-οπτικό διαμορφωτή, κυρίως ένα KDP κρύσταλλο. Αυτοί οι κρύσταλλοι δημιουργούν διαφορά φάσης ανάλογα με τα volt που θα τους εφαρμόσουμε οπότε ρυθμίζοντας την τάση παίρνουμε και διαφορετικές τιμές πόλωσης.
